வெள்ளிக்கிழமை வைபவம் - அம்பாள் குறித்த ஸ்ரீ மஹா பெரியவா அருளமுதம்
ஸர்வமங்களா
அம்பாளை பற்றி எல்லோருக்கும் தெரிந்திருக்கக்கூடிய ச்லோகம் அவளை ஸர்வமங்களா என்று சொல்லித்தான் ஆரம்பிக்கிறது.
ஸர்வ மங்கள மாங்கல்யே சிவே ஸர்வார்த்த ஸாதிகே |
சரண்யே த்ர்யம்பகே கௌரி நாராயணி நமோஸ்து தே ||
சரண்யே த்ர்யம்பகே கௌரி நாராயணி நமோஸ்து தே ||
விக்நேச்வரரின் அநேக ஆவிர்பாவங்களைக் குறித்த கதைகளில் ஒன்றின்படி அவருடைய ஒரிஜினல் (original) ரூபம் நர ரூபம்தான். அம்பாள் தன்னுடைய அந்தஃபுரத்திற்கு ஒரு காவலாள் ஸ்ருஷ்டிக்க வேண்டுமென்று நினைத்தாள்.
தன்னுடைய திவ்ய சரீரத்தையே வழித்து அதிலிருக்கிற மஞ்சள் பொடி, குங்குமம், வாஸனைப் பொடி முதலானதுகளைத் திரட்டிப் பிசைந்து ஒரு பாலனாக ரூபம் பண்ணி அதற்கு உயிரும் கொடுத்துக் காவலாக வைத்து விட்டாள். மநுஷ்யர் மாதிரி (தேவர் மாதிரியுந்தான்) கண், காது, மூக்கு, நாக்கு முதலானவை உள்ள ரூபமே அது. அதாவது நரமுக ரூபம்தான்.
பிள்ளையார் என்றே பெயர் பெறப்போகிற அந்தப் பிள்ளையை - தன் உடம்பிலிருந்து தானே வழித்துப் பெற்ற அருமைப் பிள்ளையை - அம்பாள் காவல் வைத்துவிட்டு ஸ்நானத்துக்குப் போனாள். அம்பள் ஸர்வ மங்களா. அவள் தன்னுடைய மங்கள சரீரத்திலிருந்து மங்கள வஸ்துவான மஞ்சள் பொடியை வழித்து மூலப் பிள்ளையாரை ஸ்ருஷ்டித்ததால்தான் இன்றைக்கும் எந்த சுப ஆரம்ப கார்யத்தின் ஆரம்பத்திலும் மஞ்சள் பொடியைப் பிள்ளையாராக பிடித்து வைத்துப் பூஜை செய்கிறோம்.
மஞ்சள் என்பதே மங்கள கணபதியிலிருந்து வந்திருப்பதுதான். இங்கே, அங்கே என்பதைச் சில பேர் இஞ்சே, அஞ்சே என்று சொல்கிறார்களல்லவா? இலக்கணத் தமிழிலேயே தூங்கல் என்பது துஞ்சல் என்றும் வருகிறது. அப்படி மங்கள என்பதே மஞ்சள் ஆகியிருக்கிறது. ஸம்ஸ்கிருதத்தில் மங்களம் என்பதற்கு மஞ்சள் என்று ஒரு அர்த்தம்.
[ஸ்ரீ லலிதா ஸஹஸ்ரநாமம் ஸ்லோகம் 52 / நாமம் 200 – ஸர்வமங்களா = ஸர்வ மங்கள ரூபிணி]
பெரியவா சரணம்!
